روز اول

روزاول باخود گفتم

دیگرش هرگزنخواهم دید

روز دوم باز میگفتم

لیک بااندوه و باتردید

روز سوم هم گذشت اما

برسرپیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا میکشت

باز زندانبان خود بودم

آن من دیوانه ی عاصی

در درونم های و هوی میکرد

مشت بر دیوارها میکوفت

روزنی را جستجو میکرد

شرمگین میخواندمش برخویش

از چه بیهوده گریانی؟؟؟؟

درمیان گریه می نالید      دوستش دارم نمیدانی؟؟؟؟؟

سالها رفتند و من دیگر

خود نمیدانم کدامینم

آن من سرسخت مغرورم

یامن مغلوب دیرینم

بگذرم گراز سرپیمان

میکشد این غم دگربارم

مینشینم شاید او آید

عاقبت روزی ب دیدارم...                                فروغ فرخزاد