جای پای زندگی

پیر مردی ناتوان و دل غمین

با رخی پر هیبت و موی سپید

بازوانش چون دو چوب نیم سوز

دیدگانش بی فروغ و بی امید

موی ابرویش چو برف کوهسار

قامتش خم گشته بودی چون کمان

صد بهار زندگی را کرده طی

صورتش نیلی ز شلاق زمان

چهره ی پر چین و جسم لاغرش

بس حکایت می نمود از زندگیش

پشتکار و همت مردانه اش

حاصلی از غیرت و مردانگیش

تیشه می زد بر دل سنگین کوه

تا بسازد ساز و برگ زندگی

داده بود از کف توانش را ولی

در ره آزادی و آزادگی

روزی اندر پر تو سوزان مهر

تکیه زد بر سنگ سخت کوهسار

تکیه زد بر بالش سنگین کوه

تا که بیرون سازد از تن رنج کار

کم کمک خوابید آن روشن ضمیر

بادلی پر درد و قلبی نا امید

نور خورشیدش چو ماری اتشین

بی امان و بی ترحم می گزید

تک نفس های خفیف و نارسا

ناگهان قوت گرفت و شد شدید

هر نفس کز سینه می امدبرون

همرهش پیک اجل هم می دوید

شیشه عمر گران قدرش شکست

ناگهان بی حس شد و رنگش پرید

بی نوا خوابید و از غم وارهید

چون که دیگر قاصد مرگش رسید

پیر مرد خسته و فرسوده تن

چون یکی سر گشته و گم کرده ره

شد جدا از کاروان زندگی

با دلی شوریده و عمری تبه

جان به جانان آن زمان  تسلیم کرد

رشته امیدش از هم شد جدا

جسم بی جان و تهی از زندگیش

عاقبت شد طعمه مرغ هوا!