قصه عشق

دفتر شعر مرا باران شست

ورق خاطره هایم پوسید

باد ویرانگر هجران اخر

چهره زرد مرا هم بوسید

                                ابر بارانی چشمم ان شب

                               ژاله اسا به دل دفتر زرد

                               سیل اشکم قلم از دست گرفت

                               کودک عاطفه ام پرپر زد

                                                             ان چه از شعر و غزل بود

                                                             دست تقدیر به طوفان دادش

                                                            قصه ای را که غزل کرد شروع

                                                            مرثیه امد وپایانش داد

او سفرکرد وبرایم مانده است

خاطراتی که خوش وشیرین است

چهره ای را که از او می بینم

بر لبش خنده ولی غمگین است

                                            گرچه افسانه ی مااخرشد

                                            قصه ی عشق ندارد پایان

                                            انچه افتاد به جان منوشمع

                                            دردعشق است ندارد درمان